بخوان...

نامه یازدهم>

تنها تو بودی که می‌توانستی در غیبت رضا، جای خالی او را پر کنی و تسلابخش روح دردمند ما باشی، که متأسفانه تو هم رفتی و ما را تنها گذاشتی. ازبک عزیز! تو شمع جمع ما بودی، و در جمع ما همه دلبسته‌ی تو بودند، و نبودن تو در این روزگار برای همه ما عذاب بزرگی است.

در این جا بین دوستان بحث و جدل بسیار است. موضوع عمده‌ی بحث و جدل ما این است که آیا آدمی با عیش و خوشگذرانی به خوشبختی دست می‌یابد یا سعادت را باید در تقوا و فضائل اخلاقی جست و جو کرد¹؟ به یاد دارم که بارها از تو شنیده بودم که آدمی برای آن به وجود آمده است که با تقوا زندگی کند. و حالا از تو می‌خواهم که در نامه‌ای برای من به تفصیل بنویسی که منظورت از آن سخن چه بوده است؟

من این بحث را با ملایان در میان نهاده و آنها با نقل آیه‌هایی از کتاب آسمانی جواب مرا دادند. اما من نمی‌خواهم از دریچه چشم یک مؤمن متدین به این قضیه بنگرم، بلکه از زبان یک انسان، یک شهروند، و پدر یک خانواده حرف می‌زنم و می‌خواهم جواب سؤال خود را بدانم².

از اصفهان، آخر صفر، ۱۷۱۱