ابو علی سینا :
نیاز به این انسان (نبی و بیان کنننده ی شریعت الهی و ایدئولوژی انسانی) در بقای نوع انسان و در رسیدن انسان به کمال وجودی انسانی اش ، بسی بیشتر است از نیاز به رویانیدن مو بر ابروان و مقعر ساختن کف دو پا و منافعی دیگر از این قبیل که صرفا نافع در بقای نوع انسان اند بدون آنکه ضرورت بقای نوع ایجاب کند.
مقدمه ای بر جهان بینی اسلامی/ج1(انسان و ایمان)/ص55
به نقل از نجات/نوشته بو علی سینا
علم کار انبیا را نمی کند؛اکنون مطالب را با بیانی رسا و فشرده از قول مرحوم شهید طهری بیان می کنیم:
علم در طبیعت تصرّف می کند و انبیا در انسان.
علم به ما ابزار می دهد ، انبیا به ما هدف می دهند.
علم به ما سرعت می دهد ، انبیا به ما جهت می دهد.
علم می گوید چه هست ، انبیا می گویند چه باید کرد.
علم تنها انقلاب بیرونی را طراحی می کند ، انبیا انقلاب از درون را.
علم گسترش می دهد ، انبیا بالا می برند.
شناخت ها و فکرها با هم تضاد دارند ولی انبیا همه در یک جهت هستند.
علم گاهی از خیال سر در می آورد ، یعنی انسان خیال می کند فهمیده ، بعد معلوم می شود که اصلا نفهمیده است ولی در وحی خیال راه ندارد.
در عصر کنونی ، روز به روز دامنه علم گسترش می یابد ولی هرگز از آمار جنایت کم نشده است.
آری ، علم لازم است همراه عمل باشد تا ارزشمند گردد ، چه علم دین و چه سایر علوم. علم به تنهایی مشکلی را حل نمی کند. شاید عالمی نویسنده ی کتاب اخلاقی هم باشد ، ولی وقتی عملی ندارد علم او ارزشی ندارد.
بنابراین ، علم انسان را نجات نخواهد داد و انسان ناچار است دستش را در دست انبیا بگذارد.
اصول عقائد اسلامی/محسن قرائتی/جلد 3(نبوت)/ص 28و29
